« Պատուհանը կեցած կը դիտեմ երկինքը, կը դիտեմ շուրջս : Հովը կը փչէ օդը անուշ բայց ինչ Իմաստ, ինչ օգուտ երբ փողոցը պարապ մարդ չկայ : Խանութները փակ են : Հռթիրներուն ձայնը ականջիս, սիրտս կու լայ կը ցաւի : Որքան զոհ, որքան տուներ քանդուեցան մանուկներ դեռ նոր կը բանային իրենց աչքերը դեռ նոր կը սկսեին քալելու… աշակերտներ կը պատրաստուէին քնութեան, հայրեր կ՛աշխատէին գիշեր ցերեկ ընտանիքին ապրուստ ապահովելու, մայրեր կը գուրգուրային իրենց զաւակներուն : ՀԱՆԿԱՐԾ վայրկեան մը դարձան երկնքի հրեշտակներ, քառեր դարձան փոշի սրտեր դարձան քառեր… Կու լամ, կը ցաւիմ ինչ՞ է մեր մեխքը : Ուր՞ է մարդկային արդարութիւնը ։
Ալ կը բաուէ :
Հալէպը արյուն կու լայ
Հալէպը կեանք կ՛ուզէ
Ալ կը բաուէ : »

Անի, 21 տ.

« Je regarde le ciel par la fenêtre. Je regarde aux alentours. Le vent souffle, le temps est agréable. Mais à quoi bon ? Les rues sont vides, il n’y a personne, les boutiques sont fermées. Le son des bombes me siffle aux oreilles… Mon coeur pleure, mon coeur a mal. Combien de victimes ? Combien de maisons détruites ? Certains enfants ouvraient à peine leurs yeux et commençaient à peine à apprendre à marcher… les élèves se préparaient pour leurs examens. Les pères travaillaient jours et nuits pour protéger leurs familles. Les mères s’occupaient de leurs enfants… SOUDAIN, les anges du ciel se sont détournés de nous un instant, les pierres sont devenues poussières, les coeurs devenus des pierres. Je pleure, je souffre. Quelle est notre faute ? Où est passée la justice humaine ?
Ça suffit.
Alep pleure du sang
Alep veut vivre
Ça suffit. »

Ani, 21 ans.